Ay ve Güneş aynı zamanda oluşma evrelerini gerçekleştirmiş olsa da bi türlü birleşememişlerdi. Ta ki Ay karanlık düşüncelerini aydınlatan Güneş’in ışıklarını görene kadar. Ay ve Güneş sonunda birleşeceklerdi. Güneş,bugünü iple çekiyordu çünkü artık Ay’a sevdiğini söyleyebilecekti. Ay’da,bunca zamandır hasretini çektiği Güneş’i görünce açılmayı düşünüyordu çünkü artık karamsarlıklarından sıkılmıştı. Ve birleşme zamanı tamamlanmıştı.
Ay, Güneş’in o esrarengiz yüzünü yakından görebilmiş, Güneş sürekli peşinde dolaştığı için hep merak ettiği Ay’a sonunda yaklaşabilmişti. İlk başlarda karanlığından dolayı Ay’dan korksa da sonradan bunca yıl peşinden koştuğu esrarengiz şeyde bir şeyin olduğunu düşünmüştü. Ay’da Güneş’in parlaklığını ilk görüşte merak etmiş “Acaba acı çekmiyor mu? “diye düşünmeden edememişti. Böylelikle akılda başlayan merak kalbe yansımıştı.
Ama ne Güneş heyecanından konuşabilmiş ne de Ay karamsarlığını yenebilmişti. Güneş,bu heyecanlı oluşunu hiç sevmiyordu ama napsın her daim gördüğü insanların telaşı onu bu hâle getirmişti ve bunu yenemezdi. Aynı şekilde Ay’da karamsar oluşunu hiç sevmiyordu ama her daim onla doğan karanlık onu bu duruma hapsediyor ve sürekli “Aceba kimse beni sevmediğinden mi hep içeri kaçıp görmek istemiyor?”diyordu. Oysa onun için var olan yıldızları hiç hesaba katmıyordu. İki gezegen böyle düşünürken birden kendilerinin ellerinde olmayan kıpırdanma hissettiler. Ama daha kendileri hakkında düşünceleri bitmemiş ve birbirlerine söyleyecekleri vardı. Biçareler ayrılmaya başladılar. Böylelikle gece ve gündüz devam etmeye başladı. Ama maalesef bu durum uzun sürmeyecekti.
Devam edecek…
